My boots are OK

Av Terje Jensen

Det beste ligg kanskje rett framfor deg, der du høyrer heime.

Skohandlar Einar Hillestad i Borggata på Leirvik har mykje fint i hyllene sine. I sortimentet finn me mellom anna boots av typen Johnny Bulls. Slike som bankar knallhardt ned i brusteinen i gågata, lagar smell som går veggimellom frå Klingsheimen sin butikk og over til Irgens sin på andre sida – før han på returen sprett rett inn i bankbygget over gata og stilnar midt på det opne torget. Johnny Bulls høyrest ut som ein tørst, tofota hest på veg til nærmaste hol i veggen. Og det er ofte dit dei skal, desse støvlane.

«Sånne boots so’ da der ser eg lett for meg at Bruce Springsteen går med», seier Einar medan han ser deg rett inn i augo med det snillaste blikket på heile Leirvik. Og det gjer me andre òg. Brått ser me for oss at me sjølve går i desse støvlane. At me er Bruce Springsteen. Høg, mørk og tougher than the rest.

Me treng ikkje vera Springsteen heile tida. Somme gonger er me Kris Kristofferson. På veg til Tally-Ho Tavern for å kjøpa ei flaske med øl. Eller me valsar fram som ein annan Guy Clark, med nypussa boots, nystroken skjorte og heilt nye jeans. Me skal på dans i Ranch Road 17.

Ein blir eit par centimeter høgare med boots på beina. Meir enn det trengs ofte ikkje for å ta steget frå just another dude som gjer sine små plikter i kvardagen. Som leverer den håpefulle i barnehagen, går på den streite jobben sin. Held ut fram til arbeidsdagen er over. Kjem tilbake i barnehagen. Ein kjapp tur innom den lokale kjøpmannen for å skaffa råvarer. Vel heime, kokar saman middag som skal fortærast før kvelden nærmar seg med tannpuss og legging av etterkomar. Og så kan ein gli ned i sofaen.

Der tenkjer ein. Til dømes på kva Einar sa i skobutikken. Og brått er ein tilbake i draumen – tek eit langt steg frå blyg bygdekar på Vestlandet til brautande sørstatsmann over there. Føtene er igjen omringa av støvlar av skinn, og ein er på veg vekk frå dagleglivet.

Forresten. Det er ikkje berre skinn. På kvar støvel heng det ein stålring så feit at utstyret i sikkerheitskontrollen på Flesland skrik i smerte når ein skal prøva å ta seg inn. Og når ein har lagt røyken bak seg og komme seg vidare inn i avgangshallen, byrjar gonga å endra seg. Ein har blitt cowboy. Hjulbeint. Svingar kjekt inn i baren på veg til gate’n. Ryggen rak.

Eit par med fottøy i Borggata på Stord har gjort noko med deg, og no lettar du i bergensk morgonskodde for å inhalera den store verda, som ein rullings. Medan flyvertinna nærmar seg sete 19C, held Willie Nelson og Waylon Jennings intimkonsert inni tankane dine. «He ain’t wrong, he’s just different, but his pride won’t let him do things to make you think he’s right.»

Flyet blir stalla inn i ein bortgøymd gate i Gatwick, og du slengjer deg på eit tog med kurs for London by. «I’m gonna climb aboard and ride until I learn to smile. I’ll be knockin’ out the blues until I’m knocking out the miles». Johnny Cash held motet ditt oppe medan toget et seg fram til metropolen.

Vel framme får støvlane ei kort kvild slik at du kan fylla karakteren med cowboykost. Så er det ut og gå. Gå, gå, gå. Tærne hikar etter luft. Ein kan så vidt høyra dei, langt der nede på den britiske brusteinen. Små, spinkle røyster som ber om ein pause. Det kan bli klamt inni eit par med Johnny Bulls. Men ein er ikkje framme. Ikkje før ein kjem over den rette skobutikken – ein som har noko skohandlaren i Borggata aldri har hatt i hyllene sine. Noko som ikkje finst i katalogane til Einar.

Så, i hovudgata i Camden, skin haustsola rett inn i ein grå murvegg. Det er sko overalt. Ein styrer blikket opp og så ned. Så bort og tilbake igjen. Hyllene blir scanna, éi etter éi, med Clint Eastwood-blikk. Etter kvart stivnar heile kroppen. Det står boots frå golvet og opp i taket.

Alle fargane er til stades. Det er slangemotiv, hestar, skallar, pistolar, nakne damer. Det er stars and stripes, Union Jack og sørstatsflagg. Det er stål frå hælen og opp til kneet. Ein blir mindre og mindre hjulbeint jo lengre ein studerer utvalet. Kvardagsduden frå Stord er i ferd med å vakna. Er ein verkeleg klar for å ta steget så langt ut i den ville vesten? Går det an å komma heim igjen til Borggata med slikt på beina? Det kjem eit unisont nei frå støvlane 178 cm nedanfor.

Sveitten har laga ein bekk nedover nakken. Ein kan jo ikkje gå tomhendt ut av ein slik butikk, heller. Kan ein?

Tre steg tilbake og ei klønete vending fører til ei heilt anna hylle. Her er det korkje fargar, flagg eller slangar. Det står nokre einslege mokkasinar nesten heilt nede på steingolvet. Slike sko-par som var fullstendig sjef gjennom jappetida. Dei har endåtil dusk. Streitingen ser på prisen, kjenner etter nokre setlar nede i venstre lomme med klamme fingrar.

Før nokon har sagt noko er den bristiske skohandlaren med indisk opphav på pletten. Han har heilt sikkert fått med seg heile seremonien, frå den bleike nordmannen entra butikken. Og ikkje lang tid etter har stordabuen med Johnny Bulls-støvlar – mannen som skulle sjå om bootsgraset var grønare på den andre sida av Nordsjøen – blitt eigar av eit par mokkasinar av merket Grinders. Det blei fem pund i avslag. Elles var prisen stiv nok.

På flyet tilbake til Flesland er det nye skrik frå føtene. Tærne har det greitt, dei – men hælen boblar over av mokkasin-gnagsår frå helvete. Cowboyen som skulle inhalera heile verda to dagar før, er tilbake til start. Og det er i grunn heilt greitt.

På måndag kan ein ta ein tur innom Einar i gågata igjen, og finna tilbake til den der tougher than the rest-feelingen.

Publisert 16. oktober 2017.